معرفی‌یاران شیدای امام حسین علیه‌السلام/ ۳۳

33- «جندب بن حجر کندی خولانی» از بزرگان شیعه که در روز عاشورا به شهادت رسید.

«حجر» پدر «جندب» از ياران و اصحاب امام علي عليه‌السلام بود كه معاويه او را به سبب حمايت بي‌دريغش از مولا علي عليه‌السلام كشت و در محلي بنام «مرج عذرا» در شام مدفون است. جناب «جندب» خود از بزرگان شيعه بوده است.  

گروه معارف رجانیوز قصد دارد به عدد مشهور تعداد یاران حضرت امام حسین علیه السلام یعنی ۷۲، هر روز تا اول محرم سال ۱۴۳۷ هـ.ق به معرفی یکی از یاران شیدای حسین علیه السلام بپردازد. ترتيب نام ياران امام در اين سلسله مطالب، بر مبناي زمان شهادت آنهاست که صد البته ما نمي‌توانيم سخن از ياران امام را بر مبناي مقام و مرتبه آنها، يا دوري و نزديكي معنوي آنها نسبت به ساحت مقدس حضرت اباعبدالله الحسين عليه‌السلام بيان كنيم. این سلسله مطالب برگرفته از کتاب گرانسنگ ياران شيداي حسين بن علي علیهما السلام اثر استاد گرانقدر اخلاق حجت الاسلام والمسلمین مرتضی آقاتهرانی است. استاد طبق آنچه که در مقدمه این کتاب آمده بحث از ياران امام را در سه بخش مورد توجه قرار داده‌است: ۱. سفيران امام (زمينه‌سازان قيام)؛ ۲. اصحاب و ياران امام در كربلا؛ ۳. ياري‌كنندگان امام پس از نهضت حسيني.

قسمت سی‌ و سوم این سلسله مطالب که به جناب جندب بن حجر کندی خولانی سلام‌الله‌علیه از یاران امام حسین علیه‌السلام در دشت کربلا اختصاص دارد را در ادامه از نظر می‌گذرانید: 

**********

اصحاب و ياران امام

جندب بن حجر (حجير) كندي خولاني

«جندب»پسر «حجر بن عدي كندي خولاني» است(۱). شيخ طوسي وي را از اصحاب امام حسين عليه‌السلام دانسته است(۲). «حجر» پدر «جندب» از ياران و اصحاب امام علي عليه‌السلام بود كه معاويه او را به سبب حمايت بي‌دريغش از مولا علي عليه‌السلام كشت و در محلي بنام «مرج عذرا» در شام مدفون است(۳). جناب «جندب» خود از بزرگان شيعه بوده است(۴).

به نقل از «ابن‌عساكر» او نيز امير دو قبيله بزرگ «بني‌كنده» و «ازد» بوده است(۵). جندب قبل از اينكه حر به سپاه امام عليه‌السلام برخورد كند به سپاه حضرت ملحق شده بود و تا كربلا امام را همراهي كرد و سرانجام در روز عاشورا به شهادت رسيد(۶).

پی نوشت‌ها: 

(۱)منتهي الامال، ج ۱، ص ۶۵۴

(۲)-رجال شيخ طوسي، ص ۷۲

(۳)-منتهي الآمال، ج ۱، ص ۶۵۴

(۴)-ابصار العين، ص ۱۷۴

(۵)-منتهي الآمال، ج ۱، ص ۶۵۴

(۶)-ابصار العين، ص ۱۴۷؛ تنقيح المقال، ج ۱، ص ۲۳۶